Time travels, maar dan echt

En weer een stop voorbij! Het Nieuw Zeeland avontuur is alweer aan zijn einde gekomen. Wat een land, wat een natuur, wat een mooie tijd.

We waren gebleven bij Queenstown. Hier hebben we ruim de tijd genomen om even te relaxen en bij te komen van de lange reisdagen die we achter de rug hadden. De eerste avond hebben we onszelf heerlijk verwend met een avond (goed) uiteten, grote stukken vlees en meer vitamines dan ik in tijden had gezien. De dag erna zijn we de omgeving van Queenstown gaan verkennen en hebben we Arrowtown bekeken, een dorpje waarbij je terug gaat in de tijd en de huizen en winkels er nog net zo bijstaan als vijftig jaar geleden. Heel apart, maar heel gezellig.

De volgende dag hebben we een tour gedaan naar Milford Sound. Hierbij ga je op de boot en vaar je tussen de gigantische berg- en rotspartijen, de watervallen en de zeehondenfamilies door wat een fantastisch uitzicht geeft. Tijdens de busrit nog een aantal mooie uitzichtpunten bekijken en voor Tim ook lekker om nu eens lekker achterover te zitten en zelf ook compleet te genieten van het uitzicht. Want eerlijk is eerlijk, dit was een prachtig tochtje.

Na de Milford Sound tour was het tijd voor ons (letterlijk) hoogtepunt van de avonturen: tijd voor onze skydive. Try before you die toch? Met elke minuut werd ik zenuwachtiger en eenmaal in het vliegtuig kon ik niet meer ophouden met praten en giechelen, ik was op van de zenuwen! Wat was ik in hemelsnaam aan het doen? Thank god had ik een Nederlandse vent die met me sprong, maar het feit dat hij zijn meeste sprongen alleen op Texel had gedaan, maakte me er niet rustiger op. Tim zat ook nog eens voor me in plaats van naast me, wat betekende dat ik hem uit het vliegtuig zou zien springen en tussen zijn en mijn sprong ook nog een ander Nederlands meisje zat. Goed, ik had het dus compleet anders voorgesteld. Maar zoals ik mezelf altijd voorhoud; gewoon gaan! Dus 1,2,3 en goooo! What a feeling! Doodsangsten en feeling alive tegelijkertijd. Gaaf, extreem en echt een try before you die inderdaad. We hebben het gehaald en we hadden het biertje achteraf dan ook meer dan dubbel en dwars verdiend! Trots!

De volgende dag hebben we onze tocht voortgezet richting Dunedin. Dunedin is een klein, oud stadje en we kwamen dan ook letterlijk in een spookhotel terecht, uit 1884 welteverstaan. Smalle, lange, donkere gangen met weinig licht, overal hout waardoor alles kraakte en om het af te maken overal door het hotel oude spiegels. Tja, ook dit was dus weer een belevenis. We keken elkaar even aan toen we ons tegelijkertijd bedachten dat we hier vier nachten zouden blijven. Oeps..

In Dunedin hebben we geshopt, de prachtige oude gebouwen in de stad bekeken zoals het railway station en de kathedralen en hebben we de steilste straat van de wereld met ons huurautootje beklommen. Net een achtbaan, de straat kon je van bovenaf niet eens meer zien. En wonder boven wonder kon 'chef' dit ook nog halen, trots op onze auto.

Na de stad te hebben verkend zijn we ook nog een dagje naar Otago Peninsula gereden, een natuurgebied aan de kust waar zeehonden, albatrossen en pinguïns leven. Hoewel het weer niet echt meezat was het een prachtige dag om zeehonden te spotten. Geen andere toeristen en de meesten lagen aan de kant te relaxen. We konden zo tussen de groepen wilde zeehonden door lopen. Fantastisch.

Timaru stond daarna op de planning omdat we vanuit hier makkelijk en snel naar Lake Tekapo konden rijden. Dit scheen een van de mooiste lakes van Nieuw Zeeland te zijn, dus ja dan moet je even stoppen natuurlijk. Ik had zelfs het wilde plan gemaakt om er een hele dag voor uit te trekken om zo een lange wandeling langs het water te maken, maar hé wat jammer, het stormde toen we aankwamen bij het lake. We zagen de buien letterlijk op ons afkomen. Zonde het uitzicht ook, hoewel je nu ook wel kon zien hoe blauw het lake is, was het vast nog mooier als de zon erop had geschenen. Maar goed, je kunt niet alles hebben he?

Hopend op beter weer zijn we vervolgens naar onze laatste bestemming gereden: Christchurch. Het weer werd beter en ook al hadden we genoeg verhalen gehoord van de stad als bouwval, wij vonden het maar wat interessant hoe de stad langzaam weer aan het opbouwen is na de aardbevingen van 2010 en 2011. In het museum Quake city hebben we dan ook ruim de tijd rondgelopen, onder de indruk van beelden hoe de stad er voor en na 2011 uit zag en onder de indruk van briljante oplossingen. Het winkelcentrum RE:START bijvoorbeeld, een klein winkelcentrum wat bestaat uit zeecontainers waar de winkels zich in bevinden tot hun nieuwe vestigingen weer zijn opgebouwd. Door de vrolijke kleuren van de zeecontainers, de versieringen in de straten en de hippe winkels inside trekt dit horde mensen. Heel bijzonder om te zien.

Ook hebben we een dagje wildlife gespot in het wildlife park en hebben we een tijger gevoerd. Wel met een hek ertussen uiteraard, maar zeg nou zelf, wanneer krijg je die kans nou? Jeetje wat een beest! We hebben nog een dagtocht naar Akaroa gedaan en lekker langs de kustlijn gereden, souvernirs geshopt in de shopping malls (met westfield als favoriet want Tim was me toch echt even een half uur kwijt toen ik kiki k tegenkwam) en hebben we de laatste dag lekker de hele dag aan het zwembad gelegen om te werken aan ons laatste bruine kleurtje. Stopt iemand even de tijd nu?

Want wat is de maand weer voorbij gevlogen! 48 uur in één dag, wie wenst dat nou af en toe niet? Ik ga het meemaken, op naar LA! Twee keer negen Februari beleven. Hello jetlag, hello USA!