Op naar het koude kikkerland.

Daar zit ik dan. Een uitzicht op een ingepakte koffer en als ik naar buiten een grijze lucht zonder zon. Zelfs het eiland vindt het niet leuk dat ik ga. Klaar voor vertrek? Nee. Ik wil dit prachtige eiland eigenlijk nog niet verlaten. Ik heb het goed kunnen afsluiten met een gezellige laatste avond bij Wet N Wild. Wat een top tijd heb ik hier gehad.

Ik weet nog als de dag van gisteren mijn aankomst op het eiland. Het magische moment en de kriebels in mijn buik die ik kreeg toen ik vanuit het vliegtuig het eiland zag liggen waren snel verdwenen toen ik tegen gehouden werd bij de douane en later die dag mijn kamer ook nog eens verschrikkelijk bleek te zijn. Ik heb me toen wel twintig keer afgevraagd of ik echt de juiste keuze had gemaakt om hier naar toe te vliegen. Gelukkig wist ik de volgende ochtend weer waarom ik dit gedaan had. Want wat een prachtig eiland is dit. Ik ga alles van hier dan ook ontzettend missen: de lieve, vrolijke Antillianen (de meesten dan), de witte stranden, de zee, de relaxte sfeer, de eindeloze avonden op het balkon of aan de grote keukentafel, het zeuren dat het koud is als het ’s avonds afkoelt naar 23 graden, het dagenlang lopen op slippers en in je korte broek en shirtje, de gekleurde huizen, de tripjes naar het Struisvogelpark, het Seaquarium of Sheta Boka, de polartjes op het terras bij het Wilhelminaplein, het stappen met je voetjes in het zand, de vrijheid en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik denk dat ik zelfs de blaffende honden die je ’s nachts wakker houden ga missen.

Het was een bijzonder goede tijd en ben zeker van plan om zo snel mogelijk weer naar dit paradijs terug te vliegen. Bedankt voor het lezen en alle lieve berichtjes. Helaas is er een tijd van komen en ook een tijd van gaan. Tijd om te sparen voor mijn volgend avontuur. Ayo dushi Korsou. Hallo Nederland!